O książce: 2006 / Układ moich starych notatek z opowiadaniami i rozmowami Aleksieja Fiodorowicza Losewa kończył się wraz z nadejściem wiadomości o śmierci Siergieja Siergiejewicza Awierintsewa. Niemożliwe stało się mówienie o jednym, nie pamiętając o drugim. Zatem i nie bez powodu te dwie serie zapisów znalazły się obok siebie, a łączy je jedynie fakt, że oba powstały w niewoli w obliczu zdumiewających zjawisk, ostatecznie objawienia się Boga przez człowieka, oraz pewności, że w w życiu musimy podążać za gwiazdami. Nigdy nie zdarzyło się, żeby Awerintsew gdzieś był i nie było to święto ani wydarzenie. Dlatego mówienie o jego zasługach to jedna wielka sprawa, dla której trzeba przeczytać jego książki, zadanie na przyszłość. Ale zrozumienie, kim był, to inna sprawa, kwestia wiary. Wszyscy uważali, że nie jest dobrze spotkać Awerintsewa i nie myśleć o nim później, a przynajmniej po prostu go spisać. Kto tego nie zrobił? Ponieważ nigdy nie miałem magnetofonu, nic w tych opowieściach, nawet ujętych w cudzysłów, nie można uznać za bezpośrednie przemówienie Siergieja Siergiejewicza. Odpowiadam tylko za to, że nie dodałem nic od siebie, kiedy spisałem to, co usłyszałem i zobaczyłem najlepiej, jak umiałem. Bibikhin V.V. Uwaga – przy konwersji książki do formatu FB2 dodano podział według lat, strony zostały po lewej stronie, ale nagłówki i stopki zostały usunięte